Isparta Gülü dedikleri de olur. Bilimsel adı Rosadamascena olup mis gibi kokusuyla sizi mest ederler. Çocukluğumun geçtiği evimizin bahçesinde kocaman gövdesiyle yaz mevsiminin habercisiydiler. Güzel kokusundan mı yoksa bana hatırlattıklarından mı bilmiyorum ama, çok seviyorum bu gülleri. Az güneş gören rüzgarlı balkonumda, bakımsızlıktan cılız kalmış uzun dallarının ucunda top top açmış Şam Gülü'mü görünce nasıl sevindim. İnşallah yeni evime geçtiğimde bol güneşli ve korunaklı balkonumda daha mutlu olacak güzel gülüm. Her ne kadar bahçe içerisinde, geniş topraklardaki kadar mutlu olamasa da aynı mutsuzluğu sahibininde yaşadığını bilse belki biraz teselli bulurdu.
Apartman hayatını çok da sevmeyen biri olarak, sahip olacağım ilk evin bir apartman dairesi olması ne talihsizlik. Tıpkı, istediği oyuncağın alınmayıp yerine başka bir oyuncakla avutulmaya çalışılan çocuklar kadar huysuz ve mutsuzum. Halbuki apartman da olsa bir eve, başını sokacak bir yuvaya sahip olmak isteyen kim bilir kaç kişi vardır. Yerimde olmak isteyen kişileri düşününce davranışım şımarıklık gibi görünebilir. Nede olsa halime şükretmeliyim. Ne yazık ki şükrediyor olmak huysuzluğumu gidermiyor. Hayırlı olsun diyenlere, aşk evliliği yapamadığımı görücü usulü evlenmek zorunda kaldığımı söyleyerek espriyle karışık dert yanıyorum. Hiç hazır değilim taşınmaya, hayalimdeki ev için girişimlerde bulunmaya. Ancak, kirada oturduğum evin yeni sahibi bir an önce evi boşaltmam için gün sayıyor.
Dün yeni evime ölçü almak için gittiğimde düzeltilmesi çok kolay ufak kusurları bile ne kadar büyütmüştüm. Genç müteahhit saygılı bir sabırla beni teskin ederken aslında huysuzluğumun kaynağının bahçeli müstakil bir eve sahip olamamanın ve bu daireyle yetinmek zorunda kalmamın nedeni olduğunu nereden bilsin. Ne yaparlarsa yapsınlar her şeyin gözüme batacak olması ne kötü. Daha içine girmeden ileride nasıl olsa taşınırım planları yapıyorum. Galiba evlerde eşler gibi, seçenek bol ama uygununu, hah işte bu! dedirteni çok ender. Neyse ki eşimi buldum. Ama, evimizi bulmak biraz daha zaman alacak gibi görünüyor.
En ucuzundan en pahalısına o kadar ev gezdim ki işin sonunda vardığım hüküm şu oldu: "Yok arkadaşım yok. Bu yaştan sonra müteahhit mi olayım, mimar mı olayım ne olayım? Bu gidişle olacağım, kendi evimi kendim yapacağım galiba. Önce şu araziyi almalıyım sonra da ev nasıl olurmuş herkese göstermeliyim" diyorum. Her yanım zevksizlik abidesi. Kime kızacağımı bilmiyorum. Şehirciliği bizzat kendi elleriyle katledip bozan belediyelere mi, estetikten yoksun mimarlara mı, o mimarları yetiştiren eğitim sistemine mi kızayım ki o eğitim sistemi sadece matematiğe, fene önem verir, sınavlarda nasıl olsa sorulmuyor boşver resmi, müziği, sanatı der. Müteahhitin derdi de "...mış gibi" yaparak daha çok para kazanmaktır. Evi güzelmiş gibi, kaliteliymiş gibi, yeşilmiş gibi, sağlammış gibi, ayrıcalıklıymış gibi yapmak. Böyle bir ortamın ürünü olan evi alarak bu sisteme epey bir katkıda bulunmak zorunda kaldığım için kendime de kızıyorum şimdi.
Beyaz vazomdaki Şam güllerime bakıp kendimi avutuyorum. Apartmanın cılız gülüde olsa, sahip olduğum bir avuç toprağın eseri nede olsa. Onlara bakıp hayat dersimi alıyorum. Şartlar ne olursa olsun hayatın içinde çiçeklenmeli, belki görenlere bir umut belki bir esin olur.
Başkasının hayallerini bozmayacak kadar güzel hayaller kuranların hayal ettiklerinin gerçekleşmesi dileğiyle...
